یافته ها و نتیجه گیری های کلیدی درباره پوست انبه

 تخمین زده می شود که هر سال 15 تا 25 میلیون تن پوست و سنگ انبه تولید می شود. رسوب محصولات جانبی انبه در محل های دفن زباله باعث ایجاد مشکلات زیست محیطی شدید می شود.

دامنه و رویکرد

در این بررسی، تحقیقات اصلی شامل ترکیب فیتوشیمیایی، پردازش و کاربردهای صنایع غذایی پوست انبه مورد بحث قرار گرفت.

یافته ها و نتیجه گیری های کلیدی درباره پوست انبه

در 5 سال گذشته، 212 مقاله در مورد پوست انبه منتشر شد. پوست انبه منبع عالی فیبر است (36-78 گرم در 100 گرم DW). ویتامین ها (C و E)؛ ترکیبات فنلی (14.85-127.6 mg/gDW)؛ و کاروتنوئیدها (0.1-51 mg/gDW). یکی از امیدوارکننده ترین استراتژی ها برای استفاده مجدد از پوست انبه تبدیل آن به پودر است. با این حال، خشک شدن باعث از بین رفتن ترکیبات فعال زیستی مانند گزانتون ها، فلاونوئیدها، آلک (ان) ایلرسورسینول ها و کاروتنوئیدها می شود. بدون در نظر گرفتن خشک کردن انجمادی، روش های خشک کردن که به بهترین وجه کل ترکیبات فنلی و کاروتنوئیدها را حفظ کردند، به ترتیب مادون قرمز و خشک کردن با هوای گرم بودند. پودرهای پوست انبه در محصولات نانوایی، پاستا و ژله گنجانده شد و محتوای فیبر، ترکیبات فنلی و کاروتنوئیدها را افزایش داد و فعالیت آنتی اکسیدانی و شاخص گلیسمی آنها را بهبود بخشید. علاوه بر این، عصاره پوست انبه منبعی از رنگدانه های همراه و مهارکننده های پراکسیداسیون لیپیدی است. اخیراً پوست انبه نیز برای تولید مواد بسته بندی خوراکی یا زیست تخریب پذیر مورد استفاده مجدد قرار گرفته است. فرصت های اصلی برای تحقیقات آینده شامل بررسی تأثیر روش های آسیاب بر زیست فعالی پودرهای پوست انبه است. تعیین بهترین شرایط برای حفظ آنها؛ ارزیابی ایمنی مواد غذایی آنها؛ و توسعه استراتژی‌های تکنولوژیکی که امکان ترکیب بیشتر پودرهای پوست انبه را در غذاها فراهم می‌کند، بدون اینکه خواص حسی آن‌ها را مختل کند.

انبه (Mangifera indica L.) در سراسر جهان مصرف می شود و به دلیل خواص حسی و تغذیه ای آن بسیار مورد استقبال قرار می گیرد (Brecht & Sidhu, 2017). تولید جهانی انبه در دو دهه گذشته دو برابر شده است (برشت و سیدو، 2017؛ فائو، 2019). بر اساس داده های اخیر منتشر شده، با اشاره به سال 2018، انبه با توجه به تولید جهانی محصولات میوه در رتبه ششم قرار گرفت (شاهبنده، 2020). سازمان خواربار و کشاورزی ملل متحد (فائو) انبه، ماگوتن و گواوا را به عنوان یک دسته میوه در نظر می گیرد و به این ترتیب، داده های مربوط به تولید آنها را تجمیع می کند. در سال 2018، تولید جهانی این سه میوه 55.38 میلیون تن بود (FAO، 2019). تخمین زده شد که تولید انبه 75 درصد از این ارزش را تشکیل می دهد (برشت و سیدو، 2017). مرتبط ترین کشورهای تولید کننده انبه هند، چین، تایلند، اندونزی و مکزیک (صادرکننده پیشرو) هستند (فائو، 2019).

تقاضا برای محصولات فرآوری شده انبه نیز در سال های گذشته افزایش قابل توجهی داشته است. به عنوان مثال، در ایالات متحده آمریکا، از سال 2003 تا 2014، واردات انبه فرآوری شده 263٪ افزایش یافته است (Brecht & Sidhu, 2017). محصولات فرآوری شده انبه شامل آب میوه، شهد، پالپ، پوره، چرم میوه، مربا، ترشی، چاتنی، آمچور، کنسرو و برش های خشک شده است. به طور کلی، محصولات فرآوری شده انبه به دلیل ویژگی های حسی و تکنولوژیکی آنها شامل پوست و سنگ نمی شود (Brecht & Sidhu, 2017). با در نظر گرفتن اینکه پوست و هسته انبه حدود 35 تا 60 درصد وزن کل میوه را تشکیل می دهد و تولید سالانه انبه حدود 41.54 میلیون تن است، می توان تخمین زد که هر سال 15 تا 25 میلیون تن پوست و هسته تولید می شود. تولید شده (FAO، 2019، Oliver-Simancas و همکاران، 2020b). رسوب محصولات جانبی انبه (پوست و سنگ) در محل های دفن زباله باعث خسارات اقتصادی و مشکلات زیست محیطی شدید، به عنوان مثال، انتشار گازهای گلخانه ای و آلودگی شیرابه می شود (لو و نایر، 2009).

پوست انبه پتانسیل بالایی برای استفاده مجدد به عنوان منبعی از ترکیبات کاربردی و نگهدارنده های طبیعی دارد. به خوبی مستند شده است که آنها دارای مقادیر بالایی از فیبر، اسید اسکوربیک، توکوفرول ها، ترکیبات فنلی و کاروتنوئیدها هستند (عبدالعزیز، وانگ، بات، و چنگ، 2012؛ آجیلا و همکاران، 2007، 2008، 2010؛ آجیلا و راو، 2013; Ancos et al., 2018; Gómez-Caravaca، López-Cobo، Verardo، Segura-Carretero، & Fernández-Gutiérrez، 2016، López-Cobo و همکاران، 2017). استفاده مجدد از پوست انبه در توسعه مواد غذایی نشان دهنده منبع درآمد جدیدی برای صنایع تبدیلی انبه و کاهش ضایعات زیستی دور ریخته شده است. علاوه بر آن، این راه حل از بهره برداری بیش از حد از منابع طبیعی مورد نیاز برای تولید مواد یا افزودنی هایی که می توانند با ترکیبات پوست انبه جایگزین شوند، جلوگیری می کند (Matharu, de Melo, & Houghton, 2016).